Sabır neymiş onu öğrendim senle... sevmeyi öğrendim beklemeyi. Anlayışlıydım da ben, daha bi gerçekten anlar oldum sanki insanları. Nasıl desem, daha da bencilliğimden sıyrıldım da öyle bi anlayışlı olmayı öğrendim.
kimseye göstermediğin yüzünü sevdim. onu sahiplendim. kıskandım. beni kıskanmanı sevdim. özledim dediğimde, uygun ortamda olmadığın için geçiştirmene bozulmayışımı sevdim.
gerçekten önemsediğini sadece "seni üzmek istemiyorum" lafından çıkarıp, tavırlarınla hissettirişini sevdim.
garip bir şekilde birbirimize açıklama yapmamızı, aslında sevgiliyiz ama ben bunu bi türlü kabul edemiyorum demeni umursamayışımı, hala giderken eve yemek yediğimiz yerden, elimi tutmayışını görmezden gelmeyi sevdim. senle büründüğüm yeni beni, sandığımda sakladığım ve senin çıkardığın eski beni, ikimizi, gülüşlerimizi, şehvetle attığımız bakışlarımızı, koyduğumuz sınırları sevdim...
"sevdim" benim için geniş zamandır paşam!
sevgi kalıcıdır çünkü, geçmiş değil geniş zamandır...
umarım sana bir gün okurum bunları... sonra birlikte güleriz yine "ne pis melankolikmişssin sen" dersin...
Not: uzun zamandır yazdıklarımı ilk kez biriyle paylaşma hissine kapıldım... Keşke yalnız bunun için sevseydim seni!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder