31 Mayıs 2013...
Yabancı kanallar "Kanlı Cuma" olarak yayınlıyor. Yabancı basında insanlara yapılan müdahalenin fotoğrafları inanılmaz. Bundan çok kısa zaman önce medyada fotoğraflarını görüp ağladığım arap ülkelerinin insanlarının yerine benim insanlarım geçti.
Günlerdir haklı bir direniş olarak bulduğum Taksim Gezi Parkı nöbetinin, bugün ülkemin dört bir yanında zorbaca yönetime karşı olarak toplanan kalabalık olarak görmek hem güzel, hem acı.
Güzel, çünkü uzun zamandır koyun misali söylenen her şeye karşı çıkmayarak at gözlüklerimizle riayet eden bir toplum olmaktan "üç beş ağacı korumak için" çıktığımızı görebilme şansını buldum.
Güzel, çünkü bir Kubilay için Menemen'i yakan bir Ata'nın ecdadı olduğumuzu unutmadığımızı gördüm.
Güzel, çünkü inemese de alanlara, sosyal medyada haberleri yayarak, eczanelerini açık tutarak, evini, iş yerini, otelini, misafirhanesini gazdan etkilenerek zor durumda kalan insanlara açarak bir şekilde destek olmaya çalışan vicdanlar olduğumuzu gördüm.
Acı, çünkü devletin polisinin -artık nasıl bir gazdan geçiyorlarsa kendileri de- korumakla yükümlü olduğu vatandaşına hunharca müdahale ettiğini gördüm.
Acı, çünkü yaptığı hatayı, hatalı söylemi düzeltemeyecek kadar aciz, korkak, maşa bir hükümetle yönetiliyor olduğumuzu bir kez daha gördüm.
Acı, çünkü "Haklısınız, biz de sizin gibi düşünüyoruz ama yapacak bir şey yok" diyen polisimiz olduğunu, ancak jopunu, silahını, kimliğini bırakıp kalabalığa karışamayan, kendi ailesinin de sivil halk olduğunu unutan polisimiz olduğunu yine gördüm.
Acı, çünkü medya sahiplerinin satılmadığını iddia etmelerinin nasıl koca bir yalan olduğunun ispatlandığını gördüm...
Dünden beri uyuyamıyorum. Ülkemde tarih yazılıyor. Çocuklarıma alanlara neden inemediğimi nasıl izah edeceğimi düşünüyorum. Yemek yiyemediğimi, uyuyamadığımı, tv'ye internete bakıp sürekli ağladığımı ama alanlara neden inemediğimi nasıl izah edeceğimi düşünüyorum.
Ama şunu iyi biliyorum ki; biz malesef ağzına s.çılmasına alışkın bir milletiz.
Ancak mesele yutmaya geldiğinde; işte orada bir direniş gösteririz.
Her seferinde bir ölür, bin diriliriz.
Direnişe devam gezi parkı...
Direnişe devam Adana, Ankara, İzmir, Eskişehir, Balıkesir, Hatay, Konya...
Başımızdakiler olmasa da tüm dünya arkamızda ve gücümüzün farkında!
